ขอทำดีคืนสังคม "แพท เพาเวอร์แพท" เผยชีวิตก้าวต่อไป อยากทำเพลง

อะไรที่เราเสียดายที่สุดตอนนั้น ?
แพท : ทุกอย่าง มันจบไปหมดเลย ตอนนั้นมีหน้าคนที่เราเตือนสติเรามา คำพูดที่เคยสอนมันตรงและมันจริง โทษในคดีของผมจะต้องตัดสินตลอดชีวิต 2 ครั้ง ให้การเป็นประโยชน์ต่อศาลในการรับสารภาพลดให้เหลือ 50 ปี ตอนนั้น 23 ย่าง 24 คุณพ่อคุณแม่น่าจะทราบตอนที่ออกข่าว เพราะว่าผมก็ไม่ได้อยู่กับครอบครัวแล้ว ออกมาอยู่เอง ไม่ได้ค่อยไปมาหาสู่กับครอบครัว พอรู้ข่าวเขาก็มา ถามเรื่องราวหาทนาย ผมเห็นแม่ร้องไห้ผมก็รับสภาพนั้นไม่ได้ ทำไมเราเป็นลูกที่เลวขนาดนี้ แต่เขาก็ไม่ได้ต่อว่าเรา ยิ่งเรารู้สึกผิดที่สุดเลย คุณแม่บอกทุกเรื่องสามารถช่วยได้ทุกเรื่องทำไมไม่มาปรึกษา



ก้าวแรกที่ไปในเรือนจำเป็นยังไง ?
แพท : มันค่อนข้างแตกต่างจากหนังโดยสิ้นเชิง วันแรกที่ผมเข้าไปอยู่เข้าไปตอนเย็นแล้ว มันเงียบมากไม่มีคนเลย ซึ่งผมไม่รู้ว่าเวลาที่ผมไปคือเขาเก็บผู้ต้องขังเข้าห้องขังหมดแล้ว ชั้นบนจะมีตะแกรงที่มองลอดมาได้ ผู้คุมมาผมเข้ามาใส่ตรวนก็มีคนมองลงมาเห็นผม ก็มีคนเฮรับ ผมตกใจว่ามันคือะไรบนตึกคืออะไรทำไมมีเสียงออกมา แล้วก็ค่อยเรียนรู้ว่ามันคือตึกนอน เพื่อนผู้คุมทราบว่าผมเป็นนักร้อง เขาอาจจะคิดว่ามีนักร้องเข้ามาจะช่วยสร้างเอนเตอร์เทน แต่เราไม่พร้อมเลย

ปรับตัวนานมั้ย ?
แพท : วันแรกเราต้องไปทำประวัติ ตรวจสุขภาพ ตัดผม แล้วพอเสร็จผู้คุมบอกเดี๋ยวกลับไปร้องเพลงให้เพื่อนฟังหน่อยนะ เพื่อนรอเป็นร้อยแล้ว เราจะทำยังไงไปถึงเห็นคนรอเราเป็นชั่วโมง เราก็ร้องอันนั้นเป็นแดนบำบัด ใช้ดนตรีบำบัดผู้ต้องขังที่ติดยาเสพติด เราร้องเพลงก็สบายใจขึ้นความเกร็งมันหาย ว่ามันไม่ได้น่ากลัวทุกคนก็เป็นคนธรรมดา มีปรับทุกข์กันด้วยเป็นปกติ

มีคนมาจีบมั้ย ?
แพท : มีครับ เขาเขียนใส่กระดาษมา ฝากคนมาให้เรา ผมก็ฝากไปบอกว่าผมไม่ได้มีรสนิยมแบบนี้ ก็ปฏิเสธเขาไปดีๆ ก็เป็นเพื่อนกันได้ หลังจากนั้นเขาก็เงียบๆ ไป ทีนี้เขาก็จะรู้กันแล้วก็ไม่มีแล้ว



หลังต่อสู้ศาลตัดสิน 50 ปี รู้สึกยังไง ?
แพท : ก็ตกใจว่าเราจะอยู่ยังไง เราก็น้อมรับคำตัดสิน เราก็คิดว่าทำยังไงว่าจะอยู่ในเรือนจำให้ได้ มันต้องอยู่เราต้องยอมรับและอยู่กับมันให้ได้ ไหนๆ ก็ต้องอยู่แล้วเราต้องทำให้มันดีกว่าเดิม ให้คนภายนอกที่เค้เห็นภาพเราแบบนั้นให้รู้สึกกับเราใหม่ พัฒนาตัวเองทุกๆ ด้านที่เราสนใจ ความรู้ เปลี่ยนแปลงตัวเองให้ครอบครัวภูมิใจ เริ่มมองในเรือนจำอะไรที่เราสามารถพัฒนาตัวเองได้ เรื่องฆ่าตัวตายไม่เคยมีในหัวเลย เราต้องสู้เพราะเรามีครอบครัวที่คอยให้กำลังใจเราตลอด ผมก็ต้องยืนหยัดให้ได้ ไม่ให้ครอบครัวผมผิดหวัง คุณพ่อคุณแม่ก็ยังให้กำลังใจเราว่าอยู่ไปลูกเดี๋ยวเค้าก็ลดโทษให้ประพฤติตัวให้ดีให้อยู่ในระเบียบ อยู่ไม่ถึงหรอก

เริ่มต้นทำอะไรในนั้น ?
แพท : อันดับแรกเลยอยากจะเรียนให้จบปริญญา พอทราบด้านในมีศึกษาทางไกลในชั้นปริญญาก็สมัครเรียนเลย หนังสือจะส่งตามมา ครูที่จะเข้ามาสอนก็ดูตามที่ผู้ต้องขังลงเรียนตรงกันเยอะ ตอนนั้นจบสารสนเทศศาสตร์ เป็นเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ เรียนเหมือนเปิดโลกทัศน์ในด้านที่เราไม่ถนัดนัก แล้วก็เรียนต่อจิตรกรรม มีครูจากภายนอกที่เป็นจิตอาสามาสอนผู้ต้องขัง ก่อนเข้าไปเรียนลองหัดวาดเองแล้ว ก่อนหน้านี้ไม่เคยวาดเลย การเขียนภาพทุกภาพมันจะมีความรู้สึกนั้นอยู่ในภาพทุกภาพ เวลานั้นบรรยากาศแบบไหน ช่วงเวลานั้นรู้สึกแบบไหน

มีภาพในหลวงรัชกาลที่ 9 ด้วย ?
แพท : อันนี้เป็นภาพสีน้ำ สีน้ำเป็นสีที่ขึ้นชื่อว่าวาดยากมาก โดยธรรมชาติของน้ำมันไม่อยู่กับที่ควบคุมยาก แต่เราจะทำยังไงให้คนวาดไปในทางเดียวกัน

ออกมาแล้วจะเปิดร้านวาดเลยมั้ย ?
แพท : ก็อยากนะครับ



จะกลับมาร้องเพลงจริงจังมั้ย ?
แพท : งานเพลงมันเป็นชีวิตของผมอยู่แล้ว ผมเติบโตมากับเสียงเพลงเป็นคนที่รักดนตรี

มีคิดบ้างมั้ยว่าถ้ากลับมาสังคมอาจไม่ให้อภัยเรา ?
แพท : ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น เพราะผมเชื่อว่าสังคมไทยเป็นสังคมที่มีความเมตตาและให้อภัย ผมก็ตั้งใจจริงที่กลับตัวเป็นคนดีและใช้ชีวิตต่อไปนี้เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าเราจะสร้างแต่ความดี สร้างประโยชน์ให้สังคม ผมเชื่อว่าถ้าทุกๆ คนได้เห็นความคิดเหล่านั้นไม่น่าจะเกิดขึ้น